Spotkały mnie kiedyś zaszczyt i przyjemność spędzenia popołudnia w towarzystwie leciwego Emiratczyka. Oczywiście w miejscu publicznym, wśród innych kobiet, mężczyzn i dzieci, jak przyzwoitość nakazuje. Była qahwa i daktyle. Siedzieliśmy pod dużą, prostokątną altaną, którą przed palącym słońcem chroniły połacie zdobionego arabeskami materiału. Pokrywały dach, a z trzech stron rozciągały się do samej ziemi. Tworzyły zacienioną oazę otwartą na zatokę Dubai Creek i pływające po niej tradycyjne łodzie abra.
W pewnym momencie leciwy Emiratczyk sięgnął do torby i wyjął z niej album ze zdjęciami. Bardzo starymi zdjęciami. Powoli przewracał karty albumu. „Wiesz gdzie to jest?” zapytał, zatrzymawszy się na zdjęciu zagrody kóz z jednym drzewem pośrodku. Poza zagrodą, kozami i drzewem, na zdjęciu był tylko piasek. Pustynia. Oczywiście nie miałam bladego pojęcia. To tak, jakby pokazać komuś zdjęcie fali na oceanie i zapytać, który to.
Leciwy Emiratczyk uśmiechnął się. „To tam” powiedział, wskazując na majaczący w oddali Burj Khalifa, najwyższy budynek świata. „A to drzewo? Znasz?”
Drzewo ghaf
„Śmierć nie odwiedzi człowieka, nawet w czasie głodu, jeśli będzie miał drzewo ghaf, kozę i wielbłąda, ponieważ razem zapewnią przetrwanie nawet w najtrudniejszych warunkach” – głosi stare powiedzenie ludów zamieszkujących Półwysep Arabski.
Piękny, cenny ghaf to wiecznie zielone drzewo pustyni. W 2008 roku został ogłoszony drzewem narodowym ZEA ze względu na jego wielkie znaczenie kulturowe i tradycyjne. Było również używane jako oficjalny symbol Roku Tolerancji (2018), ponieważ historycznie drzewa te stanowiły schronienie dla różnych społeczności plemiennych, które zbierały się razem, aby schronić się przed palącym słońcem.
Ghaf jest drzewem odpornym na suszę, jest w stanie wytrzymać surowe warunki pustynne i nadal pozostać zielonym. Jego kora może być mielona na mąkę, drewno wykorzystane jako paliwo, a żywica służy do produkcji barwników i leków leczących reumatyzm i ukąszenia skorpiona lub węża. Ghaf potrzebuje bardzo mało wody aby przetrwać, a jego system korzeniowy zagłębia się na ponad 30 metrów, wiążąc glebę i dosłownie utrzymując pustynne ekosystemy. Drzewo ghaf może żyć do 120 lat.
Jedyną przejawianą słabością jest proces reprodukcji. Szacuje się, że tylko jedno ziarno na 5000 da początek nowemu drzewu, gdyż reszta jest pożerana przez owady.
W grudniu 2019 z ciekawym projektem wystartował twórca popularnej w Emiratach aplikacji do dostarczania paliwa (pusty zbiornik na środku pustyni zdarza się częściej niż byśmy zakładali). Projekt ten ma na celu posadzenie miliona drzew ghaf w ciągu najbliższych dwóch lat na terenie ZEA. Drzewa mają być sadzone przez drony, które z pomocą algorytmów wybierają najlepszą lokalizację do kiełkowania i rozsiewają nasiona, a następnie regularnie wracają i monitorują postęp. W pilotażowym projekcie przeprowadzonym w Sharjah w grudniu ubiegłego roku, drony zasadziły 4000 drzew.
Jeśli się powiedzie, w planach jest udostępnienie technologii regionom dotkniętym pożarem, takim jak Australia.
Poniżej filmy pokazujący niesamowity wzrost drzewa w ciągu jednego roku: